تو زندگیم چیزی که بارها تکرار شده اینه که کتاب زندگی هر آدمی که سر راه من قرار میگیره یه روز ی قراره برام بسته بشه و این تموم شدن نقش کسایی که اتفاقی یا به مدت طولانی تر حتی هستن تا به نقطه پایان نرسه مثل یه کتاب نیمه باز باقی میمونه داستانی که آدماش منتظر یه دیدار دیگه ان !
چندسال پیش بعد ازآزمون استخدامی منتظر تاکسی بودم با خانمی که اونم امتحان داشت همسیر شدیم توی طول مسیر ازم پرسید که امتحان چطور بود و ازاین قبیل سوالها بعد که حرف زدیم این خانم فکر کردن که من رشته م کتابداریه و شروع کردن درمورد اینکه اگه کسی بخواد پذیرفته بشه برای استخدامی تو شهر اون فرد منم و چون امتیاز دارم و ( اصلا بیخود کردی اومدی امتحان بدی حتی... رو در نگاهش میدیدم:) برای همین فقط خیابون رو از پشت شیشه نشستم به نظاره:/
من که خسته بودم و درخستگی هیچوقت هیچ کس نمیتونه دو کلمه حرف از زبونم بکشه فقط گوش میدادم و نگفتم اصلا من رشته م کتابداری نیست:) بابا!!
امروز بعد دو سال اون خانم رو دیدم توی پلیس بعلاوه ی ده! ماسک داشتیم کنارم نشسته بود و داشت حرف میزد که باید برم سرکار از لابلای حرفهاش و صداشو حتی قد و قواره اش که خیلیم معمولی بود فهمیدم که آره خودشه!! منم از فرصت استفاده کردم و گفتم شما تو کتابخونه اید گفت آره گفت اونجا میای؟ گفتم نه. من دوسال پیش دیدمتون بعد از امتحان استخدامی توی تاکسی باهم بودیم! با تون صدایی که آره خانم منو یادت بیار ! گفت چه خوب منو یادته ( ولی از چشمایی که بیرون از ماسک بود میخوندم که تو دیگه از کجا پیدات شد:)) )
رشته ات کتابداری بود توهم؟ گفتم نه ! و اینجور شد که این داستان به پایان رسید و اون حرفی که دوسال قبل باید میگفتم درجای دیگری در زمان دیگری گفتم :)))
باشد که دیگر در حرف زدن تنبلی نکنم!
و موضوع به همین جا ختم نمیشه دوتا داستان این شکلی دیگه هم دارم که در وقت مناسب به اونهام هم باید بپردازم:)
خلاصه که اگر از کنار من میگذرید بدانید که قصه هایتان را قبل از رفتن تموم کنین وگرنه که... :))
